من مثل تاریکی تو مثل مهتاب

که البته شاملو هم میگه آنکه می‌گوید دوستت دارم دل اندوهگین شبی است که مهتابش را می‌جوید.

عشق دردایرهٔ بزرگی از تعاریفش بی‌نهایت شخصیه. فقدان چه کسی می‌تونه اشک‌های آدم رو اونجور بی‌اراده* سرازیر کنه جز خود آدم؟ 

غم اون معشوق زیبای دست‌نیافتنی فقط آینهٔ این حسرته که می‌تونستم چنین باشم یا چنان. همینه که گفته میشه عشق بستر رشده. 

*اینجا این ترانه گوگوش تو ذهنم اومد: عشق! اشکی که داره بی‌اراده می‌ریزه