در میکده و دیر که جانانه تویی تو

تا کی به تمنای وصال تو یگانه. 

من با این آهنگ بالغ شدم. همون زمانی که مدام از تلویزیون پخش میشد. غرقش می شدم. و از همون سالها تا الان کمتر روزی بوده که زیر لب یا تو مغزم زمزمه ش نکنم. اما از وقتی دیگه تلویزیون پخشش نکرد یا من تلویزیون ندیدم گوشش نداده بودم تا امروز که تو یوتیوب برام پیشنهاد شد. شنیدن کی بود مانند زیر لب با خودت زمزمه کردن!  البته در واقع برعکسش.

فرضیه جالبی همیشه تو سرم بوده که آهنگ های مورد علاقه، یا آهنگایی که آدمو بیخیال نمیشن تصویری از درون آدمن. حرفایی که خودت باهات داره. این آهنگه یه ذره بیشتر ازینا باهام داره گمونم، بیشتر از حرف. 

دوست دارم بنویسم زیاد.