امیدوارم.

آقا اینم بگم بعد میرم سراغ زندگیم. 

یه روزایی میان، انقد روزای خوبی ان. اون کتابی که به نظرت شاهکار بود،  اون فیلمی که به نظرت خدا بود. اون آدمی که به نظرت اونهمه خفن بود انقد که میخواستی از شدت خفنی ش خفه ش کنی، تو اون روزا بهشون نگاه میکنی  میبینی عههه! عینهو حیاط  مدرسه ی کلاس اولت وقتی بعد از ده بیست سال دیدیش، همونجور یهو انگار آب رفتن.  با خودت میگی من چرا فکر میکردم این اونهمه بزرگه؟! 

اما حالا که بازم گاهی مثلا  آدمی رو میبینم که بزرگیش (حالا گیریم تو یه زمینه فقط، مسلما زمینه مورد توجه خودم) بیشتر از ظرفیتمه و نفسم بند میاد به خودم میگم یوااش یواااش! تجربه ثابت کرده اگه دختر خوبی باشی غذاتو تا آخر بخوری و صبر پیشه کنی، روزایی میان که انقد قد کشیدی که دیگه قامت این یارو به چشمت نیاد.